Assalamualaikum
Aku seorang pencinta kucing. Sejak bila? Entah. Dulu aku penakut kucing. Takut level infinity. Nak pegang pun aku tak berani. Nak dukung kucing pun aku taktau cara-cara yang betul. Takut tersalah pegang, terbarai pulak perut dia nanti( overthinking as usual). Tapi since bela nikkie dua tahun lepas, aku jadi makin penyayang dengan kucing. Balik kolej, bila nampak kucing mesti aku rindu nikkie. Balik rumah nampak nikkie, teringat dekat kucing-kucing kolej. Balik kampung nampak kerbau ok dah aku tak rindu sesapa pun kahkah!
Ok pendek cerita, sekarang ni kucing rumah dekat aku agak banyak. Tambah lagi si kelly baru beranak, lagi lah banyak. Abah aku suka kucing, dia yang paling rajin bagi makan, bersihkan sangkar dan segala perkara yang berkaitan dengan kucing.
Kalau kucing tu sakit, abah hantar pergi klinik.
Kalau kucing tu kena penyakit pelik-pelik, abah paling excited jumpa verterina tanya macam mana nak overcome this problem.
Kalau mak aku pulak, dia suka jugak kucing. Tapi satu je dia tak tahan..Bau najis kucing-kucing ni. Actually aku pun tak tahan. Tiap kali turn aku kemas sangkar dorang mesti prepare tutup hidung/muka dgn mask taknak kasi bau. Tiap kali itu jugak aku tahan tekak jangan kasi muntah. Haha over tau tapi nak buat cemana, dah sayang kan kena lah tahan :')
Memandangkan kucing dekat rumah ni pun dah terlampau banyak, maka kitorang decide nak hantar lah tiga ekor anak kucing yang dah besar sikit ni ke pantai pengkalan balak. 20 minutes dari rumah, so aku pun dengan gigihnya drive ke pantai nak hantar budak tiga ekor ni. Yelah, memasing busy. Abah sibuk mengajar, mak busy dengan office. Maka, aku yang sedang bersenang-lenang cuti semester ni yang jadi sasaran. Sokay, sokay, Ai izz okayy.
always be my favourite view selain candy clouds. Ahh feeling fresh! :)
Masa aku tengah drive on the way nak datang ke sini, memasing mengiau punya lah kuat. Bunyi seakan merayu pun ada. Alahai aku ni dah lah cepat kesian. Tak pasal aje separuh jalan aku drive kereta, lepastu patah balik. Tapi aku pekak kan telinga, cekal jugak hati. Maaf engkorang. Kakak terpaksa :'(
Dah sampai laut, aku buka pintu kereta. Buka juga pintu sangkar tapi memasing blur macam taknak keluar. Haih kalau tak tu kemahin aku tak buka lagi pintu sangkar dekat rumah tak menyempat dorang nak keluar. So aku pun biar kan dia keluar slow-slow. Tak paksa. Lepas buka segala pintu tu aku pergi duduk sesorang dekat tepi pantai tu fefeeling kejap sampai tunggu budak tiga ekor ni keluar sendiri.
lucy yang pertama keluar. First time dapat tengok laut kemahin lah gayat wakakaka
okay time ni pelik. Selalunya dia lah paling tak menyempat nak keluar bila aku datang nak buka pintu sangkar kat rumah. Tapi waktu aku bawa ke pantai ni, aku buka pintu ni pun dia buat tak tahu je. Kau tengok ah cara dia pandang aku..serupa nak kata.." Ada aku kesah?" hahahaha
dah alang-alang sampai pantai kan, lepak lah sekejap sesorang. Takde hal. Ingat ke pantai harus berteman sepanjang masa ke? Haha
waktu jejalan sesorang tepi laut tu aku nampak natang ni. Aku masih confuse sebenarnya, is this belangkas atau suatu binatang yang pernah wujud di alam laut cuma aku je yang noob tak pernah ambik tahu? Boo, syahirah. Booooo!
ok, dah selesai ambik angin fefeeling sesorang aku balik ke kereta. Tengok budak tiga ekor ni dah keluar. Michael and black masih main-main dekat tayar kereta, lucy pulak dah jauh berjalan entah kemana. Elok lah tu, kang kalau kakak nak drive balik lepas tu kau tunjuk muka kesian memang kakak kutip kau balik bawa balik rumah. Aku ni unpredictable sikit. Kakakaka
Lepas tengok dorang macam seronok je memain tepi-tepi laut tu, maka aku pun start enjin kereta dan menuju pulang. Masa tengah reverse, tetiba terpandang black dan michael pandang aku dari tepi jalan kecil tu. Mak aii terus menangis hati aku alahai sedehnyaa part ni yang aku malas ni! Tak cool lah kalau menangis haih. Tapi memang, perasaan bila dah sayang kucing ni lain macam. Lebih sedih dari putus cinta, engko tahu dak?
Ok dah, takmau cerita. Takmau dah. Hm
No comments:
Post a Comment